Wilno to stolica Litwy, leży w rozległej kotlinie, otoczonej wzgórzami, a liczne wąwozy i jary nadają krajobrazowi miasta szczególnej malowniczości i urody. Miasto powstałe w dolinie Wilii zaczęło postępowo rozrastać się i wyszło poza jej granice, rozbudowa jego zawsze zgodna była z biegiem dwu rzek – Wilii i Wileńki oraz z ukształtowaniem ich brzegów. Fantastyczność układu wielu ulic i zaułków starego Wilna uwarunkowana jest kapryśnością zakoli i zakrętów obu rzek. Jeszcze jedna rzeka – Koczerga, opływająca niegdyś zachodnią część linii murów miejskich i stanowiąca naturalną fosę tej części obwarowań, w pierwszej połowie XIXw. została ujęta w kanał podziemny i żyje dziś swym tajemniczym życiem, ukrytym przed wzrokiem przechodnia. Najwspanialszy widok na miasto rozpościera się przed nami z Góry Zamkowej. Stąd widoczna jest wspaniała pano­rama miasta, które z lotu ptaka wygląda niczym skarb leżący na dnie jakby wielkiej czary. Lesiste wzgórza i pagórki, strzeliste wieże i majestatyczne kopuły kościołów, parowy i wąwozy obok labiryntu zaułków i ulic, pnących się po zboczach stworzonego przez naturę amfiteatru, przytłumiona przez czas czerwień dachów, zieleń ogrodów, niebieska wstęga rzeki tworzą niepowtarzalny urok miasta.

Założenie Wilna jest związane z okresem władztwa księcia Giedymina. Pierwszą datą ściśle historyczną związaną z dziejami miast; kiedy to Giedymin pisze list do papieża z wyrażeniem gotowości chrześcijańskiej za cenę pokoju ze strony krzyżaków. Do tego te: odnieść fakt przeniesienia przez władcę stolicy swego państwa z Nie dokonał jednak tego w miejscu dziewiczej puszczy, jak to głosi miejscu dostatecznie zagospodarowanym, dogodnym i ważnym strategicznie.